Bretzel, birra e rock’n roll

Il 4 ottobre 2017 è stato per molte persone un giorno come tanti altri, ma per me ha rappresentato un nuovo inizio. Alle 15:30 di quel giorno io, papà e mamma siamo arrivati ad Augsburg dopo ben dieci ore di viaggio in macchina e lì ha avuto inizio per me quella bellissima avventura chiamata Erasmus.

Dopo essere arrivati allo Studentenwohnheim Göggingen e aver sistemato i bagagli nella mia camera, io e i miei genitori abbiamo passato alcune giornate insieme tra Wurst, Bretzel, Kartoffeln e giri nei posti più importanti di Augsburg e in particolare ci sono piaciuti molto il Rathaus e la Fuggerei, il primo complesso di case popolari nella storia. Il 7 ottobre abbiamo passato un’intera giornata a Monaco e il giorno dopo, dopo gli abbracci e la classica lacrimuccia, i miei genitori sono partiti per tornare in Italia. Ed è proprio dopo la loro partenza che sono sorte le prime insicurezze…

Quello ad Augsburg rappresenta il secondo semestre Erasmus della mia vita, dato che nel 2014 avevo passato sei mesi a León, in Spagna. Ma mentre lì mi sono ritrovato in un paese di cui conoscevo e parlavo bene la lingua e ho potuto fin da subito comunicare con la gente del posto, l’inizio del mio Erasmus ad Augsburg non è stato altrettanto facile. Non studiavo il tedesco da circa quattro anni e all’inizio non capivo niente di quello che dicevano i professori a lezione. Inoltre, quando mi trovavo a parlare coi miei compagni di corso tedeschi, facevo fatica anche a formulare frasi semplici come „Wie geht’s dir?“.

Molte persone si sarebbero perse d’animo, ma io non sono il tipo che si demoralizza alla prima difficoltà. Fin da subito mi sono rimboccato le maniche ed è andando a lezione di Deutsch als Fremdsprache e parlando con molti studenti tedeschi (tra cui la mia bravissima tutor Alexandra e alcuni ragazzi di ESN, l‘Erasmus Student Network) che sono riuscito a raggiungere un buon livello. Adesso riesco a sostenere una conversazione in lingua tedesca senza grossi problemi e questo è senza dubbio il traguardo più bello che potessi raggiungere.

Oltre a conoscere tanti ragazzi tedeschi a lezione o al Göggingen, ho stretto amicizia con molti italiani e con ragazzi provenienti da paesi come Grecia, USA, Spagna, Francia e Irlanda e questo mi ha permesso di fare pratica anche con le altre lingue straniere che conosco (inglese, spagnolo e francese) e di conoscere meglio altre culture. Coi miei amici, che non ringrazierò mai abbastanza per il solo fatto che mi sopportano, ho condiviso tante serate nella Bierstube del Goggingen e in locali di Augsburg come Mahagoni Bar, Peaches, Nachtcafé e Mo Club e tra una birra e l’altra mi sono sempre divertito tantissimo.

Party in Albertus Magnus Studentenwohnheim. Credit: Chayangkoon Mangkornkarn
Party in Albertus Magnus Studentenwohnheim. Credit: Chayangkoon Mangkornkarn

Ma coi miei amici non ho condiviso solo serate di festa. In più occasioni abbiamo deciso di avventurarci al di fuori di Augsburg per scoprire città nuove e questa voglia di viaggiare ci ha portati fino a città come Nürnberg, Berlino (dove abbiamo partecipato allo Spree Break organizzato da ESN Deutschland), Lindau (col suo bellissimo mercatino di Natale) e Dachau (dove abbiamo visitato il campo di concentramento). Grazie a queste gite abbiamo potuto apprezzare il grande impegno dei ragazzi di ESN, i quali hanno organizzato per noi studenti Erasmus anche numerosi eventi di ogni genere tra cui un allenamento di Wheelchair Basketball, la visita al birrificio Brauhaus Riegele e serate sulla pista di pattinaggio.

Me in Berlin.
In Berlin.

L’Erasmus ad Augsburg è divertimento, viaggiare e „Bretzel, birra e rock ´n roll“, ma c’è anche altro. Essendo ancora uno studente, ho trascorso la maggior parte del semestre all’università e devo dire che mi sono trovato molto bene. Il campus è un bellissimo mix di natura ed edifici moderni e all’avanguardia e l’organizzazione è davvero ottima. I professori dei corsi a cui ho partecipato sono molto gentili e disponibili e le lezioni sono state tutte molto interessanti e coinvolgenti. In Italia c’è grande distacco tra studenti e professori e questo mi ha fatto apprezzare ancor di più l’approccio dei docenti dell’Università di Augsburg.

Conoscere gente fantastica da ogni parte del mondo, esplorare luoghi nuovi, parlare e imparare una o più lingue straniere, vivere esperienze nuove, confrontarsi con un mondo nuovo e arricchire le mie conoscenze.

Author & Pictures (except the one from the party): Alessandro Palma

België is meertalig, maar de Belg nog niet!

Laat me toe mezelf even voor te stellen. Ik ben in België in een Franstalig gezin geboren, maar in een tweetalige omgeving. Meertalig zijn komt niet zo vaak voor in België, hoewel het een drietalig land is. Dat is jammer omdat die talen een groot potentieel betekenen op cultureel vlak en ze slechts in kleine mate worden benut. Dit is niet voor iedereen het geval. Zelf heb ik mijn hele jeugd met twee talen gejongleerd en dit heeft de persoon die ik vandaag ben, gevormd. België bezit volgens mij een grote troef waaruit we meer zouden moeten halen.

Het Atomium in Brussel
Het Atomium in Brussel

Een klein en toch ingewikkeld land

België telt drie officiële talen. Uiteraard is er het Frans en het Nederlands, maar daar hoort ook nog het Duits bij! Hoe leuk en simpel dit ook lijkt, België is een heel ingewikkeld land. Laten we het dus enkel over Brussel hebben, daar is alles officieel tweetalig. Maar in de feiten zal je heel weinig Nederlands horen als je in Brussel rondloopt. In de Belgische hoofdstad wonen vooral Franstaligen, die er met tien keer zo veel zijn dan de Nederlandstaligen. Dit verschilt sterk met de rest van België waar de Nederlandstaligen de meerderheid vormen. Je snapt het, Brussel is een héél moeilijke stad.

Moeilijk gaat ook!

Deze situatie is nooit een probleem geweest voor mij. Mijn ouders hebben mij van jongs af aan in het Nederlands willen onderdompelen, door me naar en Nederlandstalige school te sturen. Het leren ging voor mij gelukkig moeiteloos, ook omdat mijn familie tweetalig is. Mijn grootvader was namelijk Nederlandstalig. En daar zit je dan: een 12-jarige tweetalige die naar het secundair trekt. Ik besloot dit in beide talen te doen. Enkele scholen bieden de fantastische kans om in het Frans én in het Nederlands te leren! In feite had ik ongeveer een derde van de lesuren in het Nederlands.

Een ideale wereld bestaat niet… Of toch?

Stadhuis op de Grote Markt in Brussel
Stadhuis op de Grote Markt in Brussel

Hoewel dit systeem niet perfect en zeker niet gemakkelijk te implementeren is, is het zeker en vast een boeiend concept. Bovendien levert het positieve resultaten op. Daardoor heb ik na de lagere school nog verder in het Nederlands kunnen studeren terwijl ik ook mijn moedertaal, het Frans, kon verbeteren. Volgens mij zou de volgende stap moeten leiden naar enkel maar tweetalige scholen vanaf de kleuterklas. Door deze specificiteit van ons land in de praktijk toe te passen, zouden kinderen van jongs af aan tweetalig kunnen zijn zonder enige inspanning te leveren! Als het kind later dan een derde taal wil leren, wordt dat een simpele klus, omdat het brein al lang getraind zijn op het leren van talen. Volgens mij valt er enkel winst te rapen!

Ik ben me er natuurlijk van bewust dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Het kan ook heel naïef lijken om op 21-jarige leeftijd te beweren dat tweetalig worden eenvoudig is. Niettemin heeft men nu alvast kleine stapjes in de goede richting genomen. De volgende stap is er misschien eentje van een reus!

Het Atomium, zicht van onderaan
Het Atomium, zicht van onderaan

Author & Pictures: Aurélie Gillain

Sätt ljuset in i världen

Idag är det den 13 December, det är Luciadagen. På Luciadagen firar man en av de största religösa högtiderna i Sverige, även om firandet i modern tid inte är så starkt förknippat med religion längre. Då firar man att de kortaste dagarna på året är över, man hälsar de längre och ljusare dagarna välkomna. Man kan säga att Luciadagen är vinters motsvarighet till den bättre kände midsommaren. I det följande ska vi förklara festens historia och traditioner.

Luciadagens historia

Kanske undrar du varför man firar det kortaste dagen just den 13 December, eftersom du förmodligen vet att årets kortaste dag egentligen är den 21 December. Men det är lätt att förklara, om vi påminner oss om vilken kalenderräkning man hade när Luciafiradet började: Europa hade den julianska kalenderräkningen, och enligt den så inföll Luciadagen samma dag som vintersolståndet.

Sankta Lucia, alltså den heliga Lucia, är ett helgon i den romersk-katolska kyrkan och har sitt ursprung i Sicilien. Lucia dog på 300-talet och är skyddshelgonet till Syrakusa. Namnet Lucia kommer från latin (lux) och betyder ljus. Idag vet man inte precis hur luciafirandet utvecklades, men de första historiska bevisen på luciafester går tillbaka till medeltiden. Folk firade fester för att ringa i jultiden. På 1700-talet fanns det första rapporter om vita kläder som människaor hade på sig i samband med luciafirandet. Lite senare, på 1800-talet, spred sig denna sed från Västsverige, Dalsland, Bohuslän, Västergötland och Värmland, över hela landet.

Luciafirandet idag

Kerze1_Idag är Lucia inte någon särskilt religös högtid längre, utan snarare en fest för familjer och barn. De viktigaste symbolerna är vita kläder som barnen har på sig, samt ljus som bär i sina händer och på huvudet. Vanligtvis börjar Luciadagen tidigt på morgonen, hemma hos familjer, och forstätter i skolor, på dagis, universitetet och arbetsplatser. Hemma är det den äldsta dottern i familjen som är Lucia. Hon är klädd i en vit klänning med rött sidenband runt midjan och bär en krona med levande ljus på huvudet. Alla andra tjeierna följer henne som ”tärnor”. Tärnorna bär också vita kläder, men de har glitter i håret och runt midjan. I sina händer håller de var sitt levande ljus. Poijkerna får naturligtvis också delta i Luciatåget: De föreställer så kallade ”stjärngossa”, ”pepparkaksgubbar” eller ”tomtar”.

Men varför bär alla människor ljus på denna dag, kan man undra. Nu behöver vi komma ihåg att solen i stora delar av Sverige aldrig går upp mitt i vintern, så folk vill lysa upp mörkret och bringa ljus till hela landet och till världen.

Svenskarna är söta

Firar man någon högtid i Sverige, så får man inte glömma sötsaker, så klart: Som överallt i hela världen finns det speciella maträtter till speciella fester och högtider. På Luciadagen brukar man baka ”lussekatter”, en vetebulle med jäst som är gulfärgad av saffran. Med lite fantasi kan man se att den klassiska lussebullen ser ut som en katt.

lussekatter_ Kopie2Namnet ”lussekatt” består av två delar: Lusse är en alternativ benämning på Lucia. Andra delen, „katt”, hänvisar till katten, alltså djuret. Tidigare kallade man bullarna för djävulskatter, darför att i Tyskland var det djävulen som serverade dem. Och, som ni alla förmodligen vet, var katter förr i tiden djävulens hjälpare.

Nu ska vi avsluta vår lilla berättelse om en av Sveriges stora fester och, i typiskt svensk tradition, fika med våra lussekatter.

Ha det så bra! Vi önskar er alla God Jul och Gott Nytt År!

Text: Angie Czygann & Tobias Lorenz
Proofreading: Sarah Weitkamp
Pictures: M & A Czygann

Nie mój cyrk, nie moje małpy?

Cześć, nazywam się Ola, urodzona jako Warszawianka, a wychowana w Niemczech. Spędziłam w tym dość dziwnym kraju większość mojego życia i niektorych rzeczy do dzisiaj nie udało mi się pojąć.
Nie jestem do końca pewna czy ktokolwiek będzie czytał moje powstające wypociny, w razie czego, witam szanownego czytelnika! (i z góry przepraszam za popełnione błędy.) Od razu ostrzegam że ten artykuł powstał o czwartej rano w panice
otóż zupełnie zapomniałam o nim, i nie napisałam niczego wcześniej. No to jedziemy z tym koksem.

Bywam, nie bywam? W sumie sama nie wiem

Nie wiem jak u ciebie, ale ja zawsze miałam problem z następującym pytaniem: “Skąd jesteś?”. Od dziecka nie bardzo mogłam sobie lub innym odpowiedzieć na to pytanie, bo skąd tak właściwie? Z Warszawy? Trochę głupio ponieważ tam się tylko urodziłam i jeździłam odwiedzać nieliczne ciocie i wujków. Z Niemiec? Też nie, przecież wychowałam się w polskiej rodzinie, mówiąc, pisząc i myśląc po polsku. Spędzając każde lato u dziadków w uroczych betonowych blokach, które żartobliwie nazywaliśmy “pastelozą” i bawiąc się na nocnym hot spocie lokalnych meneli. Kończy się więc tym, że odpowiadam dłuższą historią o tym, jak to się urodziłam tam, a wychowałam tu mówiąc w tamtym języku. Czasem to jest dosyć czasochłonne,ale cóż, co zrobić?

Codzienne obserwacje

Poland-GermanyballCzasami sie czuje w tym jak podwójny agent. Dwie tożsamości, od zewnątrz niewidoczne, wypuszczone w świat, cicho obserwując różne społeczeństwa. Pozwólcie więc, bym się podzieliła owymi obserwacjami, zebranymi w moim życiu codziennym.

Niektóre zachowania w Niemczech do tej pory mnie zadziwiają, na przykład gapienie się sobie nawzajem w oczy przy każdym(o tak, każdym!) toaście. Jest to szczególnie ekscytujące, kiedy znajdujesz się w wiekszym towarzystwie i musisz odczekac, aż wszyscy wytrzeszczyli na wszystkich oczy i w międzyczasie twoje piwo straci cały gaz.

Następna rzecz, którą zauważyłam mieszkając w przepięknej Szwabii, dotyczy imion i przezwisk. Po polsku każde dłuższe imię, jak n.p Katarzyna, Małgorzata lob Aleksandra mają swoje skróty: Kasia, Małgosia i Ola. Niektóre są podobne do całego imienia, inne mniej. I tu sie zaczyna problem dla Niemców.

W moim otoczeniu (szkoła, przedszkole, rodzice przyjaciół) nie każdy mógł do końca pojąć, o co chodzi. Jak to jest że człowiek na imię ma inaczej niż go zwą? Dla dobrze zorganizowanych Niemców był to horror. Był to również powód dla jednego z najbardziej zawstydzających wydarzeń mojego życia.

A więc od urodzenia wszyscy mówili do mnie Ola, logiczne, prawda? Polska rodzina i cała reszta szerokiego kręgu znajomości, jakie miałam będąc rocznym dzieckiem. Nigdy wcześniej nawet nie słyszałam imienia Aleksandra. Przeprowadziliśmy się do Niemiec jak miałam zaledwie roczek. Ponieważ bardzo nie chciałam iść do przedszkola, bo bałam się ludzi którzy mówili do mnie po niemiecku, rodzice postanowili mnie wsadzić tam dopiero na ostatnią chwile, rok przed rozpoczęciem podstawówki, w wieku pięciu latek.

Codzienne wesołe dreptanie do przedszkola i przyzwyczajanie sie do ludzi i nowego jezyka szło mi całkiem dobrze, przynajmniej tak myślałam. Ludzie, kiedy do mnie mówili, zawsze wołali Aleksandra. Kto to k*rwa jest Aleksandra?! Przecież ja jestem Ola. No i wydało się że przez pierwsze 5 lat mojego życia nie wiedzialam jak sie nazywam i absolutnie nie kojarzyłam własnego imienia. Musiało to robić bardzo dobre wrażenie…

Z drugiej strony jednym z wielu ostatnio pojawiających się polskich fenomenów jest nadmierne spolszczanie wszystkiego. “Fejsbuk”, “Zadzwoń do Saula”, “Sisterka” aż się oczy wykrzywiają. I po co to wszystko? Czy naprawde trzeba psuć wlasny jezyk zawłaszczając obce słowa i, co gorsza modyfikując je? Czy nie jest to lekka przesada? Przecież mamy tak piękny język, pełen potencjału poetyckiego i komicznego. Sam fakt, że pier*olić można w-; za-; na-; o-; przy-; od-; itd. jest piękny i wyjątkowy i warty docenienia!

No nic, zbyt szeroki temat, na tak krótki artykuł.

Wszystko ma koniec, tylko kiełbasa ma dwa

Wracając do “dylematu” z początku, siedząc tu o czwartej rano, słuchając soundtracka (spolszczenie intended) do Wiedźmina 3 i rozmyślając o tym wszystkim, nie bardzo jestem w stanie dojść do jakiegokolwiek wniosku. Może to i lepiej? Może podwójna tożsamość to jest właśnie zaleta? Po co się decydować, skoro można mieć i to, i to?

Na sam koniec chciałabym złożyć różne podziękowania: Dziękuję moim rodzicom, że udało im się dwujęzyczne wychowanie i zachowanie moich umiejętności pisania, mówienia i czytania w dwóch językach. Nie jest to łatwa sprawa ale daliscie rade, dzięki za to. Chciałabym również podziękować CD Projekt Red za wydanie najlepszej gry komputerowej z najlepszym soundtrackiem na świecie. Słuchając ścieżki dźwiękowej do gry (i dodatków), jestem w stanie przeżyć sesję i pisanie różnych wypocin (między innymi ten artykuł). Gorąco polecam!

Rowniez dziekuje Tobie, drogi czytelniku. Za czas i uwagę, wielkie dzięki, bywaj!

Text & Picture: Aleksandra Goralska

Mieux vaut vivre.

Samedi, 10-06-2017

Il est samedi, le 06 juin, 2h de l’après-midi dans un foyer pour demandeurs d’asile.

On se trouve dans une petite chambre équipée de deux lits, avec une seule fenêtre et une grande armoire en acier. Sur les murs, il y a des photos de famille et un calendrier de Ramadan.

Mon interlocuteur s’appelle Moussa, 30 ans, sénégalais et sans statut officiel en Allemagne.

«L’asile ne s’obtient pas facilement.»

eMAG: Est-ce que vous pourriez nous dire d’où vous venez?

Moussa: Bon, je m’appelle Moussa et je suis sénégalais, de Dakar, notre capitale. Je suis ici en Allemagne depuis un an et quelques mois.

eMAG: C’est longtemps, surtout si l’on n’a pas eu de chance, en ce qui concerne son statut. Avez-vous eu des problèmes d’obtenir l’asile?

Moussa: Oui, naturellement, j’ai eu des petits problèmes avec mon statut. L’asile ne s’obtient pas facilement. Surtout nous, les Africains, on a des difficultés actuellement. Un problème de statut se pose, mais quand-même, ça ne nous empêche pas de vivre.

«Les gens pensent que l’Afrique, c’est un pays.»

eMAG: Vous parlez de «nous». Avez-vous rencontrés beaucoup de compatriotes ici?

Moussa: Oui, j’ai connu pas mal d’Africains, de façon générale. Des Nigérians, des Maliens, des Sénégalais, des Gambiens. Ce sont les nationalités que j’ai rencontré ici.

eMAG: Ce sont beaucoup de nationalités et surtout beaucoup de personnes qui vivent ensemble dans un endroit très étroit. Est-ce que cela ne cause pas des problèmes? Ou est-ce qu’on trouve facilement des amis?

Moussa: Bon, des fois cela cause des problèmes d’incompréhension, de culture différente. Ici, beaucoup de gens pensent que l’Afrique, c’est un pays, alors que c’est un continent avec 54 pays très différents. La plupart du temps, on arrive quand-même à se comprendre, aussi parce qu’on est obligé de vivre ensemble, donc mieux vaut vivre.

Les amis, en général, se trouvent facilement, surtout quand vous êtes du même pays, car cela vous rend automatiquement des frères. Mais c’est aussi facile d’en avoir avec ceux qui habitent dans les autres pays africains, il y a de la sympathie car vous partagez une origine commune et vous êtes ici pour le même bût, pour la même raison, pour les mêmes causes. Il y a un sentiment de solidarité.

«Une très petite partie des Allemands sont des racistes.»

eMAG: Les allemands, est-ce que vous vous comprenez bien avec eux ou est-ce qu’il y a eu des problèmes de racisme?

Moussa: Non, je suis là depuis un an, mais je n’ai jamais eu des problèmes de racisme. Sauf un jour on est allé à un jeu de foot et ce que l’arbitre avait fait là, c’était carrément du racisme. Ça a même choqué les allemands qui étaient là-bas, je dirais donc que même s’il y a du racisme ici, ce n’est pas tout le monde qui l’est! En fait il n’y en a qu’une très petite partie qui est raciste, mais personellement, je ne l’ai pas encore rencontré. Espérons que cela ne change pas, Inch’Allah.

eMAG: Est-ce que vous pourriez encore nous donner quelques details sur votre vie quotidienne au Sénégal, votre famille, votre métier, la situation linguistique?

Moussa: Bon, au Sénégal, il y a une vingtaine de langues ou plus, mais la langue la plus parlée, c’est le Wolof, c’est ce qu’on pourrait appeler ma langue maternelle.. La majeure partie des sénégalais ne sont pas des Wolof dans le sens éthnique mais parlent quand-même le Wolof, parce que c’est notre langue nationale.

Pour le boulot, je suis un mécanicien et, c’est ainsi que je suis parvenu à gagner ma vie au Sénégal.

«Ce n’était pas ‘l’appel’ de Merkel.»

eMAG: Quand vous êtes arrivés en Allemagne, cela vous a pris beaucoup de temps? Quels ont été vos expériences?

Moussa: Bon, cela ne m’a pas pris beaucoup de temps, je suis passé par un autre pays européen et, après quelque temps là-bas, j’ai décidé de venir en Allemagne, pour déposer ma demande d’asile ici.. Ça ne m’a pas pris beaucoup de temps: j’ai pris l’avion.

eMAG: Beaucoup d’Allemands pensent que la politique de la «porte ouverte» de notre chancelière a été une des raisons pour lesquels nous sommes un des pays de destination privilégiée des réfugiés. Est-ce que vous aviez des amis qui vous ont «conseillé» de venir en Allemagne, est-ce que c’était peut-être pour des raisons économiques?

Moussa: Non, ce n’était ni l’appel de Merkel ni des raisons économiques. En fait, j’ai choisi un pays où je ne connaissais pas de Sénégalais, pas d’africains. Il y en a des milliers en Italie, en France, partout en Europe. J’ai voulu venir en Allemagne pour me cacher ici, pour sortir des radars. Je ne m’attendais pas à me trouver au milieu d’africains comme ça.

«Le portable, c’est comme l’eau qu’on boit.»

eMAG: On pourrait donc dire que vous avez fait de mauvaises connaissances et que vous avez décidé de leur échapper? Éviter leurs amis, leurs réseaux, leur mauvaise influence etc?

Moussa: Voilà. Je me suis réfugié pour ma propre sécurité, je ne suis pas un réfugié économique. Comme je l’ai déjà dit, j’avais un boulot au Sénégal.

eMAG: On a beaucoup parlé du rôle de l’ordiphone et des réseaux sociaux pour les réfugiés du 21ème siècle. Quels étaient vos expériences durant votre réfuge votre fuite et après?

Moussa: Bon, si je prends l’exemple de mon téléphone, cela me permet de rester en contact avec qui je veux. Avoir les nouvelles de ma famille, connecter ici et ailleurs. Au 21ème siècle, le portable est comme l’eau qu’on boit: on ne doit plus en manquer. C’est un outil de vie, tout le monde sait que le portable n’est plus un luxe. J’en ai besoin pour savoir où est-ce que je vais, ta famille pour savoir comment tu vas. Le portable, les réseaux sociaux, ils sont nécessaires pour rester en contact avec tout le monde, la famille, les amis, les gens qui se soucient de nous.

«La nostalgie est là, tout le temps.»

eMAG: Le sujet de notre prochaine édition papier sera le „throwback“, les souvenirs et la nostalgie. Sûrement, c’est un sentiment que vous connaissez?

Moussa: Bon, je pense, même sans devoir poser des questions, tout le monde sait que c’est difficile de vivre séparé de sa famille. Des fois, tu as vraiment envie d’aller à l’aéroport et de prendre le prochain avion. Parce que la famille représente infiniment plus que de vivre en Allemagne. Donc, la nostalgie est là, tout le temps. Mais, à long terme, tu t’y habitues, et ce qui nous aide, ce sont les réseaux sociaux comme WhatsApp. Il y a mille moyens de rester en contact avec sa famille, mais le téléphone ne peut pas remplacer le fait d’être côte à côte avec quelqu’un. On essaie de faire avec les moyens qu’on a, mais on est aussi des croyants, donc, on va tout simplement accepter notre destin et essayer de nous en sortir de la façon la plus digne possible.

eMAG: Parlons de la religion. Est-ce que vous avez l’impression de pouvoir l’exprimer et la vivre librement en Allemagne?

Moussa: Oui, je la vie librement ici, sans contraintes. Et vous savez, avoir une religion différente de la majorité ne t’empêche pas de t’intégrer. Avant tout, la foi, elle est en toi. Il n’y a pas besoin de faire de la publicité, c’est en toi, dans ton cœur, dans ton esprit. Je n’ai jamais eu des problèmes, quel que soit l’endroit où je suis, au contraire, il m’est arrivé que quelqu’un me voit prier, s’approche de moi parce qu’il voit: ça, c’est aussi c’est un musulman. Ici, je n’ai trouvé que du respect mutuel, de la tolérance.

«Mon aspiration, c’est d’être libre.»

eMAG: Dernière question: Quelle est votre perspective pour l’avenir?

Moussa: Bon, mon but, c’est de vivre en paix, de pouvoir gagner ma propre vie, là il n y a pas de différences entre un allemand et un réfugié. Un allemand, par contre, s’il veut travailler, il le fait, s’il veut voyager, il le fait. Ça, c’est mon aspiration, d’être libre, de faire ce que je veux, d’aller où je veux, tout en respectant la loi, bien sûr.

eMAG: Bonne chance. Merci pour l’interview.

Moussa: De rien.

(texte abrégé)

Interview conduit par Niklas Schmidt

Photos prises à Friedberg par Niklas Schmidt

Biennale Arte 2017

Il 13 Maggio scorso si è inauguara la 57° Biennale d’arte di Venezia.

L’esposizione internazionale più antica del mondo  – la prima fu inaugurata nel 1895 – deve il nome alla sua scadenza “biennale” (=ogni due anni). Quest’anno la mostra è firmata da una donna: Christine Macel, chief curator del Centre Pompidou di Parigi, che ha intitolato la sua Biennale  VIVA ARTE VIVA, per evidenziare la centralità dell’arte e della vita stessa degli artisti come strumento per comprendere il contemporaneo, al di là delle ideologie  (molto più centrali nelle edizioni precedenti).

Padiglione Centrale

 

I LUOGHI DELLA MOSTRA

L’esposizione (che terminerà il 26 novembre) si snoda, come da tradizione, in tre diverse aree: I) i Giardini, con i loro 29 padiglioni nazionali e con il grande Padiglione Centrale, II) l’Arsenale (annesso alla Biennale nel 1980), il vecchio complesso rinascimentale di cantieri, officine e depositi da cui usciva un tempo la flotta di Venezia, e III) il centro storico della città che, tra i palazzi delle sue calli, ospita i lavori di ulteriori nazioni. I padiglioni nazionali, 85 in tutto, sono tradizionalmente allestiti dai curatori dei paesi stessi, mentre le due mostre internazionali nelle cosiddette Corderie dell’Arsenale e al Padiglione Centrale dei Giardini, sono dirette dal curatore della Biennale (Christine Macel).

Nonostante per molti addetti ai lavori le partecipazioni nazionali siano un elemento anacronistico (nelle altre “biennali” del mondo queste distinzioni non esistono!), per lo spettatore la visita ai Giardini rimane l’esperienza più bella. I padiglioni storici della Biennale sono infatti immersi in un meraviglioso parco verde (una rarità a Venzia!). Lo spettatore, tra un padiglione e l’altro, può passeggiare lungo i viali di ghiaia, tra il verde della natura o sedersi su una comoda panchina a riflettere sulle opere viste …ed evitare il faticoso tour de force tipico delle grandi mostre!

AVZ_4661_FRANZ_ERHARD_WALTHER

 

I PREMI

Quest’anno il “leone d’oro” al miglior padiglione nazionale è andato al Padiglione Tedesco, con la performance Faust di Anne Imhof. Il padiglione, nella sua conformazione attuale, fu eretto durante il regime nazista: un particolare che gli artisti difficilmente possono ignorare.

Anne Imhof (Gießen, 1978) ha voluto richiamare le atmosfere cupe, violente e intimidatorie dei regimi fascisti rinchiudendo fuori dal padiglione, in una grande gabbia, dei cani doberman, il cui abbaiare insistente e minaccioso fa da sottofondo alle performances all’interno. Dentro al padiglione un gruppo di giovani si aggira tra le sale al ritmo di suoni digitali, improvvisando movimenti che evocano violenza, autoerotismo e rapporti sado-maso. L’interno dell’edificio è vuoto e asettico: un espediente che accresce ed esaspera ulteriormente nel visitatore la sensazione d’angoscia. Il pavimento delle sale è ricoperto da una pedana di vetro trasparente, al di sotto della quale si muovono altri performers, dando allo spettatore l’impressione di calpestarli.

Photo Andrea Avezzù - Courtesy la Biennale di Venezia

Ai giardini si trova anche una delle due sezioni curate da Christine Macel: il Padiglione centrale, con una parte delle opere dei 120 artisti selezionati.

Il biglietto della mostra permette l’accesso anche all’altro grande spazio (17.000 mq!) annesso alla Biennale: l’Arsenale, nelle cui Corderie si snoda la seconda (e principale) sezione dell’esposizione di Christine Macel. Per raggiungere l’Arsenale, dai Giardini si può prendere la navetta Giardini-Arsenale, il vaporetto n. 1, o fare una passeggiata di ca. 10-15 minuti lungo la laguna.

Quest’anno anche il “leone d’oro” di questa parte dell’esposizione, quello al migliore artista, è andato ad un tedesco: Franz Erhard Walther (Fulda, 1939) con le sue bellissime installazioni geometriche di stoffa colorata esposte all’Arsenale …. Insomma: quella del 2017 possiamo proprio definirla la “Biennale della Germania”!

 

Author: Francesca Talpo

Pictures:  Il Padiglione Centrale ai Giardini (©la Biennale di Venezia)

Le opere di Franz Erhard Walther alle Corderie dell’Arsenale (©la Biennale di Venezia)

L’Arsenale (©Photo Andrea Avezzù – Courtesy la Biennale di Venezia)

Guia de sobrevivência para pedir um café em Portugal

Off to Portugal on holiday? Like coffee? This Portuguese article by Isabel Marcante, the second piece published by eMAG in a language other than English, could be of interest. And even if you don’t speak the language, maybe you can understand a bit!

Não, não vamos falar agora da Europa, nem de eleições, nem de crise. Este texto ocupa-se de coisas mais prosaicas mas que provavelmente darão mais prazer à vida, pelo menos por um momento: falamos do café em Portugal, do qual somos grandes aficionados (um castelhanismo! Por favor, substituam a palavra por «adepto» ou «fã»).

Parece que o povo que bebe mais café no mundo são os Finlandeses, mas nós achamos que isso é mentira. As estatísticas enganam, dizemos nós, os Portugueses. E o café que bebemos é o melhor! (Os Italianos dizem o mesmo sobre o café deles). E o nosso café vem, muitas vezes, em pacotes que têm nomes de lugares que nos transportam para paisagens exóticas:

Cabo-Verde, Timor, Angola, S.Tomé…

 

Voltando ao assunto, pedir um café em Portugal é um assunto sério. Até para os nativos. Aqui vai, então, uma espécie de «guia de sobrevivência» para os amantes, os adeptos, os fãs, os aficionados do café ou para aqueles que querem sê-lo.

IMG-20160519-WA0000
ABATANADO (m):  é um expresso que tem a quantidade dupla de água da bica. É servido numa chávena grande.
BICA (f): é um expresso que vem servido numa chávena muito pequena (no Porto chama-se «cimbalino»).
CAFÉ DUPLO (m): expresso duplo.
CAFÉ CORTADO (m): é um expresso curto. O adjectivo «cortado» refere-se à medida indicada no botãozinho da máquina de cafés.
CAFÉ PINGADO (m): expresso com uma gota (pinga) de leite.

Não confundir com a expressão idiomática «gato pingado» que significa simplesmente «pobre diabo».

 

CAFÉ COM CHEIRINHO (m): é um café com uma gota de «bagaço» (Tresterschnapps)

 

CARIOCA (m): aqui não se trata de um habitante do Rio de Janeiro, mas de um café fraco (a segunda tiragem) que é servido numa chávena pequena.

 

DESCAFEINADO (m): um café sem cofeína, claro.
GALÃO (m): café com leite (3/4 de leite), servido num copo de vidro e que é tomado normalmente de manhã, ao pequeno-almoço, ou à tarde, ao lanche, juntamente com uma torrada, um pastel de Belém, um pastel de nata ou com um outro bolo.
GAROTO (m): é um café com leite, pequeno (talvez o Kleinlatte em alemão) com normalmente 50% de leite / 50% de café, servido numa chávena pequena (no Porto chama-se «pingo»).

 

MAZAGRÃ (m): café com cubos de gelo, açúcar e casca de limão.
MEIA DE LEITE (f): 50% de leite / 50% de café, servido numa chávena grande (na Madeira designado por «chinesa»).

 

Já agora, vai um café?20150907_141605

 

 

Author: Isabel Marcante

Pictures: Eva Sitzberger